Adam Wajrak, To zwierzę mnie bierze - fragment

Adam Wajrak znów na tropie tajemnic dzikiej przyrody. W książce „To zwierze mnie bierze” zabiera czytelników w fascynującą podróż po świecie stworzeń dużych, małych i najmniejszy - i jak zwykle robi to z dowcipem i swadą.

Tym razem objaśnia małym i dużym czytelnikom m.in.:

• Po co ślimak pokazuje rogi?
• Po co dzięciołkom tylu mężów?
• Który dzięcioł jęczy, zamiast stukać?
• Dlaczego niedźwiedź to też człowiek?
• Dlaczego zięby pukają w okna?
• Co stresuje świstaka?
• Po co drą się rzekotki?

"To zwierzę mnie bierze" to wybór tekstów obrazowanych wspaniałymi fotografiami, które w ciągu ostatnich kilku lat ukazały się na stronach naukowych "Gazety" w ramach cyklu "Poczta Teremiski ", potem "To zwierzę mnie bierze", oraz w "Dużym formacie".

JAK Z POMOCĄ DZIĘCIOŁA FOTOGRAFOWAŁEM LISKI

Wczesną wiosną kilkaset metrów od naszego domu, koło wielkiego

świerka tuż przy leśnej drodze, ktoś zaczął prace ziemne. Co parę dni

pojawiała się nowa nora, a przy niej góra świeżo wykopanego piasku.

Nie było wiadomo, kto jest głównym inwestorem, bo na piasku

widziałem tropy jenota, innym razem lisa oraz borsuka. W końcu jednak

jenoty sobie poszły, borsuk zajął się inną norą 100mdalej, a kompleks

nor pod świerkiem opanowały lisy.

W puszczy, gdzie polują na nie myśliwi,właściciele kur nienawidzą,

a wilki potrafią ukatrupić, lisy są szalenie ostrożne. To nie takie lisy

jak w Warszawie, Poznaniu czy innym dużym mieście, które za dnia

potrafią wejść do ogrodu i wyjeść psu karmę z miski lub pogonić kota.

Nasze lisy unikają niepotrzebnych kontaktów, bo może się to dla nich

źle skończyć.

Tymczasem ja marzyłem o zrobieniu zdjęć małym liskom. Na

początku czerwca już powinny wychodzić z nory. Mało jest tak

fotogenicznych zwierzaków jak małe

lisy. Od końca maja, kiedy młode powinny

wychodzić z domu i poznawać świat, odwiedzałem norę. Czaiłem się

przy niej godzinami, a liski zobaczyłem tylko raz, przez kilka sekund,

gdy było bardzo, bardzo ciemno. Na mój widok czmychnęły do nory.

Nic nie dały godziny czekania w specjalnym maskowaniu spryskanym

sprayem udającym zapach jelenia. Liski nie wychodziły.

Ale przecież muszą kiedyś wystawiać głowy – na przykład wtedy,

kiedy do nory przychodzi matka albo ciotka. Tak jest, ciotka, bo

lisy mogą mieć piastunki, zwykle są to młode samice z poprzednich

lat, które pomagają matce wychować młode. Przychodzi ciocia

lub mama i przynosi coś smacznego – przy norze znalazłem

resztki po jakichś gryzoniach, młodym droździe, kawałek sarny

(zapewne ukradzionej jakiemuś rysiowi, bo nie sądzę, by lis mógł

zabić dorosłą sarnę).

Matka nie zostaje długo, bo biegnie dalej polować, ale dla lisków

jej pojawienie się to gwarancja, że nie ma nieprzyjaciół w okolicy

i chwilę można się przy norze pobawić.

A dla mnie to znakomita okazja do fotografii. Kłopot w tym, że jest

tam bardzo gęsty las. Żeby zobaczyć, jak lisica wraca do nory,musiałbym

być tuż obok. A jak będę blisko, to dorosły lis nie przyjdzie i małe liski

nie wyjdą z nory. Kółko się zamyka.

Na szczęście z pomocą przyszedł dzięcioł duży, który tuż obok,

w starej osice, wykuł sobie dziuplę i wychowywał młode. Jak każdy

ptak, który wychowuje młode, niezwykle się denerwował, gdy widział

lisa. Nie miało znaczenia, że ten w żaden sposób nie mógł się dostać

do dziupli i młode były bezpieczne. Dla dzięcioła lis to drapieżnik i na

jego widok strasznie się drze.

Trzymałem się więc z dala od nory, a kiedy słyszałem zdenerwowanego

dzięcioła, odczekiwałem kilka minut i schylony, niczym indiański

tropiciel podchodziłem do lisiego domu. Małe liski przerywały

zabawę i bacznie mi się przyglądały. Były cztery, każdy inny,

najśmieszniejszy – najmniejszy, który wesoło podskakiwał i zaczepiał

większe rodzeństwo, nawet jak byłem tuż obok.

Widać było, że nie za bardzo wiedzą, kim jest ten dziwny dwunożny

stwór z trójnogiem zaopatrzonym w potężną rurę, ale wolały nie ryzykować.

Ciekawość walczyła w nich ze strachem i strach wygrywał. Po kilkudziesięciu

sekundach znikały w norze. Wolałbym, żeby było inaczej, ale trudno,

dla maluchów tak będzie lepiej. Tylko raz jeden z nich

mnie nie zauważył, gapa jeden, i zasnął na górce piasku przy norze.

Wczoraj znów spróbowałem je podejść. Zobaczyłem tylko, jak

czmychają do nory. Bardzo szybko uczą się życia w puszczy.

Książka ukaże się 17 maja.