Jill Mansell, Spacer w parku

Jill Mansell, Spacer w parku, tłum. Ewa Horodyska, wyd. Wydawnictwo Literackie, cena ok. 40 zł

Z reguły unikam książek z błyszczącymi literkami na okładkach. Kojarzą mi się z pierwszym wydaniem mojego ulubionego cyklu Ursuli K. Le Guin - „Ziemiomorze”. Ukazanie kolejnego tomu serii było okupione większą i jeszcze bardziej kapiącą od złota czcionką na zewnątrz książki i... coraz gorszym tłumaczeniem w środku, które zmieniało całość w mało strawną papkę (co za kontrast z pierwszym tomem przełożonym przez Stanisława Barańczaka!). Na szczęście forma graficzna „Spaceru w parku” nie kryła żadnych przykrych niespodzianek. A nawet – bardzo miła dla oka – ładnie komponowała się z treścią powieści.

„Spacer w parku” należy do tzw. literatury kobiecej, a jej autorka, Jill Mansell, nazywana jest królową romansu (powtarzam to za wydawcą). Zanim sobie wyobrazicie coś w stylu melodramatu lub mdłego harlequina, uprzedzam – Jill Mansell skutecznie zabija ckliwość poczuciem humoru. Jej specjalnością jest komizm sytuacyjny (polecam scenę z Puszkiem i Kręciołkiem!), omyłki przynoszące nieoczekiwane skutki, a przede wszystkim – wyraziste i mocno z sobą skontrastowane osobowości drugoplanowych bohaterów (tu jako przykład podaję bardzo angielskiego Harry'ego i amerykańskiego rapera EnjaySevena oraz ciotkę Nettie i jubilera Dona). To jednak nie znaczy, że cały czas pękamy ze śmiechu. Autorka lubi zmieniać nastrój fabuły, pisząc też i o rozterkach swoich głównych bohaterek, ich wyborach życiowych, wobec których próbują być konsekwentne, walczących z poczuciem, że nic je w przyszłości emocjonującego nie spotka i... z własnymi upartymi uczuciami. To Lara, która opuściła dom w wieku 16 lat w dramatycznych okolicznościach i wróciła dopiero z nastoletnią córką oraz Evie, którą poczucia własnej wartości nauczy dopiero gorzki smak zdrady. Doceniam to, że Mansell kreując ich losy, lubi nas podpuszczać. Chętnie sięga po jakieś oczywiste rozwiązania fabularne, po czym zręcznie się z nich wyplątuje, co sprawia, że przebieg akcji „Spaceru po parku” nie jest do końca przewidywalny. Chociaż nie można tego powiedzieć o zakończeniu, przynajmniej w przypadku Lary.

„Spacer po parku” jest dokładnie tym, czym się wydaje – przyjemną lekturą, od której ma być raźniej na duszy i radośniej w sercu. Romansem z rozwiniętymi wątkami obyczajowymi, wśród których jest miejsce nawet na rodzinny sekret. Nie grzeszy naiwnością i banalnością, chociaż mocno odnosi się do tego, w co chcemy wierzyć my, kobiety. Że miłość przetrwa niezmieniona kilkanaście lat, a on będzie pamiętał kolor naszych oczu. Jeśli Wam to nie przeszkadza, ta książka jest dla Was. No i żaden facet Wam jej nie podbierze ;)

PS. Dla jasności - nazwisko autorki na okładce jest złożone ze świecących liter, czego nie widać na zdjęciach okładek w internecie.