Brian Staveley, Miecze cesarza

Brian Staveley, Miecze cesarza. Kronika Nieciosanego Tronu, tłum. Jerzy Moderski, wyd. Dom Wydawniczy Rebis

„Miecze cesarza” zaskoczyły mnie. Ta licząca ponad sześćset stron powieść otwierająca nowy cykl fantasy, składa się jakby z dwóch części – nieporadnie napisanego, najdłuższego wstępu jaki chyba zna literatura oraz zajmującego ciągu dalszego, gdzie wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować, bohaterowie zaczynają zachowywać się jak na bohaterów przystało, a fabuła przestaje być przewidywalna i wyraźnie przyśpiesza. Trzeba jednak przeczytać niemal połowę książki, by dojść do tego etapu – niezbyt zachęcająca perspektywa. I w tym tkwi źródło moich mieszanych uczuć. Z jednej strony trudno zignorować rankingi i plebiscyty, które „Miecze cesarza” plasują wysoko, jednocześnie uważając je za najlepszy debiut roku 2014. Z drugiej - podziwiam cierpliwość czytelników, którzy doszli do takich wniosków. A to dlatego, że powieść ta sprawia wrażenie, jakby miała dwóch autorów obdarzonych umiejętnościami pisarskimi na różnych poziomach.

„Miecze cesarza” opowiadają o losach trójki dzieci zamordowanego w niejasnych okolicznościach cesarza. Każde z nich ma inne zadanie wyznaczone przez ojca. Kaden spędza czas na rubieżach cesarstwa, pobierając nauki u mnichów służących Niememu Bogu, które polegają na wykonywaniu wielu pozbawionych sensu czynności. Valyn bierze udział w szkoleniu Kettralu, elitarnej jednostki wojowników dosiadających gigantycznych ptaków. Zaś ich siostra Adare, jako jedyna pozostająca w stolicy, zajmuje się nie tylko finansami państwa, ale także próbuje odnaleźć zabójcę ojca i unieszkodliwić sprawców intryg, które mogłyby zagrozić jej rodowi.

Źródło tych intryg do końca pozostaje niejasne. Ta tajemniczość - mglisty związek z mitycznymi bóstwami, które najpierw stworzyły ludzi, potem postanowiły ich zniszczyć, a wreszcie zostały wyparte przez swoje niedoskonałe dzieło – nadaje „Mieczom cesarza” rys oryginalności i może pobudzić ciekawość czytającego. To największy atut tej powieści, ściśle powiązany z wcześniejszą profesją autora. Brian Staveley, zanim sięgnął po pióro, pracował jako nauczyciel religii, filozofii, historii i literatury.

Nie będę ukrywać, że długo męczyłam się z tą książką, zanim mnie zainteresowała. Mimo niefortunnego początku, uproszczonej charakterystyki bohaterów i pewnej skłonności do takiego prowadzenia fabuły, że jest ona pełna oczywistości, chciałabym wiedzieć, jak dalej potoczą się losy Kadena, Valyna i Adare. A przede wszystkim, na ile dawni bogowie Csestriimowie są odpowiedzialni za nietypowe zdarzenia w ich życiu. I dlaczego cesarska rodzina Malkeenianów jest w aż takim niebezpieczeństwie, bo być może nie tylko przejęcie władzy jest celem spiskowców? Jestem też ciekawa, czy druga część „Kroniki Nieciosanego Tronu” okaże się bardziej jednorodna warsztatowo. Czy Brian Staveley okrzepł w nowej życiowej roli i udoskonalił swój pisarski fach? Byłoby to wskazane, bo – sądząc po „Mieczach cesarza” - to nie pomysłów brakuje autorowi, tylko umiejętności przelewania ich na papier. Tego dowiem się jednak po lekturze „Boskiego ognia”.